Ἀπό τήν 29η Ἰουνίου τοῦ 1943, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, πού πραγματοποιήθηκαν τά ἐγκαίνια τοῦ παρεκκλησίου τῶν Ταξιαρχῶν μέσα στά περιβόλια τοῦ Μοσχάτου, μέχρι τήν 12η Φεβρουαρίου τοῦ 2006, πού ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Χριστόδουλος τέλεσε τά ἐγκαίνια τοῦ νέου Ναοῦ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν, συνέβησαν κοσμογονικές ἀλλαγές στήν Ἐλλάδα καί τόν κόσμο.
Αὐτή πού παρέμεινε ὅμως ἴδια, εἶναι ἡ εὐσέβεια τῶν ἐνοριτῶν πού τότε καί τώρα προσέφεραν καί προσφέρουν χρήματα καί ἐθελοντική ἐργασία γιά τήν ἐκκλησία τους. Τό 1943, ἐκεῖνα τὰ δύσκολα χρόνια τῆς κατοχῆς πού τὰ οἰκοδομικὰ ὑλικὰ δὲ βρίσκονταν εὔκολα, ὁ κόσμος κουβάλησε πέτρες, χῶμα καί ἄμμο ἀπὸ τὸ ποτάμι, τούβλα καί κεραμίδια, γιά νά χτιστεῖ τό ἐκκλησάκι στό οἰκόπεδο ποὺ πρόσφερε ὁ Χρῆστος Μαστροσταμάτης, καὶ στὴν ἴδρυσή του πρωτοστάτησε ἡ γυναίκα του Στυλιανή μὲ τὸ γαμπρό τους, Γεώργιο Καζάλα.
Στὰ 1958, ὁ Χρ. Μαστροσταμάτης μὲ δωρητήριο πρόσφερε στὸν Ἱ. Ν. Μεταμορφώσεως Μοσχάτου τὸ ναΐδριο, ποὺ ἦταν στὴν κυριότητά του, «ἐν τῆ περιφερείᾳ τοῦ τέως δήμου Ἀθηναίων, νῦν δήμου Μοσχάτου κατὰ τὴν θέση Βαρυμπόμπη ἢ Βασιλικὴ ἢ Βρωμοφρέαρ ἢ Βρωμοφράκη ἐντὸς σχεδίου πόλεως», ὅπως ἀναφέρει ἡ σχετικὴ συμβολαιογραφικὴ πράξη.
Στὰ 1970 ἱδρύθηκε τὸ σωματεῖο ἀνεγέρσεως Ἱ. Ν. Ταξιαρχῶν, πού προχώρησε στήν ἀγορά τοῦ διπλανοῦ οἰκόπεδου. Τό 1975, μὲ προεδρικὸ διάταγμα, ὁ Ἱ. Ναὸς «Παμμέγιστοι Ταξιάρχαι» Μοσχάτου, ἔγινε ἐνοριακός.
Τό 1986, ἔγινε ἡ πρώτη Θεία Λειτουργία στό ὑπόγειο τοῦ νέου Ἱ. Ναοῦ, καί μέσα σέ ἐλάχιστα χρόνια, τήν 9η Νοεμβρίου 1993, ὁλοκληρώθηκαν οἱ οικοδομικές ἐργασίες καί ἔγιναν τά θυρανοίξια τοῦ νέου Ναοῦ.
Ἰδιαίτερη μνεία νά κάνουμε σέ ὅσους χρημάτισαν ἐπίτροποι, μέλη τῆς ἐρανικῆς ἐπιτροπῆς καί τοῦ ἐνοριακοῦ φιλοπτώχου ταμείου. Ἐπειδή δέν γνωρίζουμε τά ὀνόματα ὅλων, παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά φωτίζει καί νά ἐνδυναμώνει ὅσους εἶναι ἀκόμα στήν ζωή καί νά ἀναπαύει τίς ψυχές τῶν κεκοιμημένων.
Σήμερα, μέ τίς συνεχεῖς προσπάθειες τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, προχωρᾶ ἡ ἁγιογράφηση τοῦ ναοῦ μας καί ἡ βελτίωση τῶν κτιριακῶν ἐγκαταστάσεων. Στήν διακονία τοῦ Ναοῦ συμμετέχουν μέ ζῆλο πολλοί ἐνορίτες, πού ἀκούραστα προσφέρουν τόν ἐλεύθερο χρόνο τους γιά τίς ἀνάγκες τῆς ἐνορίας.
Αὐτή πού παρέμεινε ὅμως ἴδια, εἶναι ἡ εὐσέβεια τῶν ἐνοριτῶν πού τότε καί τώρα προσέφεραν καί προσφέρουν χρήματα καί ἐθελοντική ἐργασία γιά τήν ἐκκλησία τους. Τό 1943, ἐκεῖνα τὰ δύσκολα χρόνια τῆς κατοχῆς πού τὰ οἰκοδομικὰ ὑλικὰ δὲ βρίσκονταν εὔκολα, ὁ κόσμος κουβάλησε πέτρες, χῶμα καί ἄμμο ἀπὸ τὸ ποτάμι, τούβλα καί κεραμίδια, γιά νά χτιστεῖ τό ἐκκλησάκι στό οἰκόπεδο ποὺ πρόσφερε ὁ Χρῆστος Μαστροσταμάτης, καὶ στὴν ἴδρυσή του πρωτοστάτησε ἡ γυναίκα του Στυλιανή μὲ τὸ γαμπρό τους, Γεώργιο Καζάλα.
Στὰ 1958, ὁ Χρ. Μαστροσταμάτης μὲ δωρητήριο πρόσφερε στὸν Ἱ. Ν. Μεταμορφώσεως Μοσχάτου τὸ ναΐδριο, ποὺ ἦταν στὴν κυριότητά του, «ἐν τῆ περιφερείᾳ τοῦ τέως δήμου Ἀθηναίων, νῦν δήμου Μοσχάτου κατὰ τὴν θέση Βαρυμπόμπη ἢ Βασιλικὴ ἢ Βρωμοφρέαρ ἢ Βρωμοφράκη ἐντὸς σχεδίου πόλεως», ὅπως ἀναφέρει ἡ σχετικὴ συμβολαιογραφικὴ πράξη.
Στὰ 1970 ἱδρύθηκε τὸ σωματεῖο ἀνεγέρσεως Ἱ. Ν. Ταξιαρχῶν, πού προχώρησε στήν ἀγορά τοῦ διπλανοῦ οἰκόπεδου. Τό 1975, μὲ προεδρικὸ διάταγμα, ὁ Ἱ. Ναὸς «Παμμέγιστοι Ταξιάρχαι» Μοσχάτου, ἔγινε ἐνοριακός.
Τό 1986, ἔγινε ἡ πρώτη Θεία Λειτουργία στό ὑπόγειο τοῦ νέου Ἱ. Ναοῦ, καί μέσα σέ ἐλάχιστα χρόνια, τήν 9η Νοεμβρίου 1993, ὁλοκληρώθηκαν οἱ οικοδομικές ἐργασίες καί ἔγιναν τά θυρανοίξια τοῦ νέου Ναοῦ.
Ἰδιαίτερη μνεία νά κάνουμε σέ ὅσους χρημάτισαν ἐπίτροποι, μέλη τῆς ἐρανικῆς ἐπιτροπῆς καί τοῦ ἐνοριακοῦ φιλοπτώχου ταμείου. Ἐπειδή δέν γνωρίζουμε τά ὀνόματα ὅλων, παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά φωτίζει καί νά ἐνδυναμώνει ὅσους εἶναι ἀκόμα στήν ζωή καί νά ἀναπαύει τίς ψυχές τῶν κεκοιμημένων.
Σήμερα, μέ τίς συνεχεῖς προσπάθειες τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, προχωρᾶ ἡ ἁγιογράφηση τοῦ ναοῦ μας καί ἡ βελτίωση τῶν κτιριακῶν ἐγκαταστάσεων. Στήν διακονία τοῦ Ναοῦ συμμετέχουν μέ ζῆλο πολλοί ἐνορίτες, πού ἀκούραστα προσφέρουν τόν ἐλεύθερο χρόνο τους γιά τίς ἀνάγκες τῆς ἐνορίας.
Δέν θά πρέπει νά ξεχνοῦμε βέβαια, πώς τό πρῶτο μέλημα μας δέν εἶναι τά οἰκοδομικά ἔργα, ἀλλά ἡ μετάνοιά μας, ἡ ὀρθοπραξία καί ἡ λατρευτική ζωή . Ἡ εἰκόνα, πού παρουσιάζουμε στόν κόσμο ὡς Χριστιανοί καί ἡ μαρτυρία γιά τήν ἀληθινή καί ὀρθή πίστη, θά πρέπει νά καθορίζει τήν σκέψη μας καί τόν καθημερινό μας βίο. Τό βλέμμα τῶν ἀνθρώπων εἶναι αὐστηρό στίς μέρες μας καί ἡ ἀπομάκρυνση πολλῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν Ἐκκλησία, τούς κάνει δύσπιστους ἀπέναντί μας.
Περιμένουν ἀπό ἐμᾶς νά τούς ἀποδείξουμε πόσο ἀληθινοί εἴμαστε, ἰδίως οἱ νέοι ἄνθρωποι πού ζητοῦν τό ἀπόλυτο. Μᾶς κρίνουν γιά τήν συμπεριφορά μας μέσα στό Ναό, γιά τό πόση εὐσέβεια ἔχουμε, πόσο ἡσυχία καί κατάνυξη ὑπάρχει στίς ἀκολουθίες, καί κυρίως γιά τό πόση ἀγάπη ἔχουμε μεταξύ μας («ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» Ἰω. 13, 35). Καί ὁ Κύριος περιμένει ἀπό ἐμᾶς νά δώσουμε μαρτυρία στόν σύγχρονο κόσμο, πού ἔχει παρασυρθεῖ ἀπό τήν ἀπιστία («πᾶς ὅς ἄν ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καί ὁ Υἱος τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήση ἐν αὐτῶ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ» Λουκ. 12,8).
Ἄς ἀφήσουμε λοιπόν τόν Φαρισαϊκό ἑαυτό μας καί τήν φιλαυτία μας κι ἄς ἐπιζητήσουμε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἄς παρακαλέσουμε τούς Παμμέγιστους Ταξιάρχες νά σκεπάζουν τήν ζωή μας καί νά μᾶς βοηθοῦν στόν δρόμο πρός τόν Χριστό, τήν συνεχῆ μετάνοια καί τήν ἀγάπη γιά τόν πλησίον. Ἄς κάνουμε τήν ἐνορία μας μιά ζεστή ἀγκαλιά, πού θά καλοσωρίζει κάθε κουρασμένη ψυχή, πού ἀποζητᾶ τήν Ἀλήθεια.
Αὐτή τήν σχέση μέ τόν Χριστό εἶχαν οἱ Ἅγιοι, αὐτή τήν σχέση καλούμεθα νά βιώσουμε καί ἐμεῖς, γιά νά νοιώσουμε τήν παρουσία Του στήν ζωή μας, γιά νά νοιώσουμε τήν Χαρά καί τήν Εὐχαριστία νά πλημμυρίζει τήν ὕπαρξή μας, γιά νά ἀφεθοῦμε στό θέλημά Του, γιά νά κάνουμε τήν Ζωή Του, ζωή μας. Ἀμήν.
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ
ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, ΠΟΥ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ.